Баяғыда бiр мұсылман бала Пайғамбарымыздың (с.ғ.с.) «Кiмде-кiм жәннаттан үмiттi болса, пайдалы сөз айтсын немесе үндемесiн» деген хадисiн естiп, соған лайық әрекет етуге тырысады екен. Өзi жас, пайдалы ештеңе айта алмайтын болған соң, үндемеуге бел буыпты. Үндемейтiнi айналасындағыларды таңырқатып, әкесi алаңдай бастапты. «Осы менiң балам ауру емес пе екен?» деген оймен баланы емшiге апарады. Емшi:

Хазреті Омар халифалығы кезінде бір түні қаланың тыныштығын тексеріп, қадағалау үшін көшелерді аралап жүр еді.

Анам және әкеммен циркке билет алу үшін йкезекте тұрған едік. Сәлден соң кезегіміз жылжып билет кассасымен арамызда бір ғана жанұя қалған еді.

Бақшамызда өсетін сары-қызыл, түрлі-түсті, сан алуан хош иісін аңқытып, адам баласын өзіне тамсандырып қаратпай қоймайтын гүлдерге бір рет болса да, ойлана-толғана, ғибрат көзімен қарайықшы.